Voordat de snik vertrok blies het snikjong steeds op zijn blikken hoorn. Met koude en verstijfde lippen zal dit niet altijd even prachtig hebben geklonken. En niet elke knaap zal het instrument goed hebben kunnen bespelen, maar vast en zeker hadden sommigen dan weer zo’n virtuoze techniek, dat ze meerdere tonen konden laten horen.

Men moet zich voorstellen dat het zo intens stil was op het op het platteland in Noord-Groningen dat het hoorngeluid van het snikjong een heel opvallend geluid was, want behalve een kerkorgel was er amper muziek te horen.

Elk schip had zijn eigen snikversje met bijbehorende melodie. Zodra het deuntje was gespeeld werd de loopplank binnengehaald voor de afvaart van de snik. Er zijn meerdere sniklaidjes bewaard gebleven uit de lange periode tussen ca. 1660 – 1900. In veel liedjes wordt gevraagd of er koffiegezet is.

Een aantal voorbeelden zijn opgenomen onder de naam snikvers. Probeer ze maar eens hardop (gezamenlijk) te zingen.

“Verzen langs de trekvaartroute in Noord Groningen”